Een groot verlies… Hij is er niet meer!

‘In feite sterf je twee keer. De eerste keer als je stopt met ademen en de tweede keer als iemand voor de laatste keer je naam noemt.’

Bansky

Heb je kortgeleden een geliefde verloren? Ik wel!

Op een dag in de zomer van 2018 werd ik wakker door wat geluiden voor mijn slaapkamer. Het waren mijn ouders, maar ik kon niet horen waar ze het over hadden. Het was nog vroeg in de ochtend en ik was slaperig. Op het moment dat ik mijn vader hoorde huilen stond ik op en opende mijn deur. Ik zag mijn vader net in de badkamer lopen. Ik keek mijn moeder aan en vroeg wat er aan de hand was. Met tranige ogen en een rode neus ze zei dat ze mij straks wat wou vertellen. ‘straks’… Dat straks voelde wel als een eeuwigheid aan. Er was overduidelijk iets ergs gebeurt, maar wat? Was het mijn oma die kortgeleden een hartinfarct had gehad? Of iets anders? Wat was er nou gebeurt? Waarom huilden mijn ouders?

Wat was het!

Ik liep naar beneden om een glas water te drinken. Mijn moeder kwam achter mij aan, keek mij recht in de ogen aan en zei; ‘Gecondoleerd mijn dochter, we hebben je opa verloren…’. Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. ‘…Hij heeft een hartinfarct gehad…onverwachts…hij voelde het zelf ook niet…ambulance kwam eraan…in het ziekenhuis was het te laat…zijn aorta was opengescheur…’, er brak iets heel diep in mij. Ze omhelsde mij en ik voelde mijn tranen aankomen. Ik liep naar de tuin en barste uit in tranen. Het was niet te geloven, hij was nog heel gezond. Mijn opa, mijn vriend, mijn enige opa die nog leefde was er nu niet meer. Ik bleef een tijdje in de tuin.

Toen ik naar binnen liep zag ik mijn vader aan de eettafel. Mijn opa, zijn vader was er niet meer. Het enige waar ik op dat moment aan dacht was dat ik mijn vader wou omhelzen. Ik veegde mijn tranen af en omhelsde mijn vader.

Kon het niet meer volhouden?

In eerste instantie was het heel onverwachts, maar ik wist dat iedereen zijn tijd op de wereld ooit zou volbrengen. Dat maakte het makkelijker om het te accepteren. Daarnaast wou ik sterk blijven voor mijn vader en mijn oma. Hiervoor drukte ik mijn gevoelens weg tot aan mijn eerste les op school. Het was de bedoeling om een foto uit de afgelopen zomer op te zoeken en er een kortverhaal bij te vertellen. Iedereen om me heen begon te praten over de leuke dingen dat ze hadden gedaan. Mijn ogen begonnen te branden, terwijl ik keek naar de foto van mijn opa waarin hij met een warme glimlach de verte in keek. De tranen vloeiden over mijn wangen naar beneden. Ik kon me niet meer inhouden. Huilend rende ik naar de wc. Even later kwam mijn docent en vroeg wat er aan de hand was. Ik probeerde het te vertellen maar bleef steeds buiten adem van het huilen. Uiteindelijk is het me gelukt bij adem te komen. We hielden een kort gesprek over mijn gevoelens. Het was fijn om erover te kunnen praten met iemand buiten mijn eigen familie.